Wyżyna Tybetańska

Rozległa wyżyna w Azji centralnej. W większości należy do Chińskiej Republiki Ludowej, częściowo, niewielkie skrawki na zachodnim skraju są sporne między Chinami a Indiami.
Wyżyna zajmuje ok. 2,5 mln km² i wznosi się średnio na wysokość 4000–5000 m n.p.m., co czyni ją najwyżej położoną wyżyną na Ziemi.

Wyżyna Tybetańska ma rzeźbę wysokogórską z licznymi pasmami (m.in. Transhimalaje, Nienczen Tangla, Tangla, Nganglong Kangri) i pojedynczymi górami, które sięgają 5000–7000 m n.p.m. Są one porozdzielane wąskimi i głębokimi dolinami oraz szerokimi obniżeniami i kotlinami, często bezodpływowymi, o cechach rowów tektonicznych i zapadlisk. Strome zbocza gór Wyżyny Tybetańskiej okryte są przez masy zwietrzeliny tworzące u ich podstaw duże stożki usypiskowe. Obniżenia są wypełnione przez pokrywy żwirowe oraz drobniejsze osady rzeczne i jeziorne.

Na wyżynie panuje klimat podzwrotnikowy kontynentalny, wybitnie suchy. Na przeważającym obszarze roczna suma opadów wynosi ok. 100–200 mm, jedynie w części południowej  jak i południowo-wschodniej, gdzie zaznaczają się wpływy letniego monsunu znad Oceanu Indyjskiego opady sięgają odpowiednio 500 i 1000–1500 mm rocznie.